پست مدرنیسم

درباره ی پست مدرنیسم

پست مدرنیسم اصطلاحی است برای توصیف گرایش های پس از دهه ی ۱۹۶۰ در

عرصه های معماری و هنر و ادبیات و فلسفه، تاکنون نظریات گوناگونی درباره ی ویژگی های

آثار پست مدرن ارائه شده، ولی هنوز تعریف دقیق و جامعی از این اصطلاح به دست نیامده است

برخی از نظریه پردازان آن را به «ضد نوگرایی» تعبیر کرده اند

اگر این تعبیر را نتوان پذیرفت، دست کم اختلاف های اساسی میان گرایش ها، اهداف، و معیارهای مدرنیسم

و پست مدرنیسم را نیز نباید نادیده گرفت

پست مدرنیسم از سویی ایدئولوژی مدرنیسم را رد می کند و خواستار نوآوری مداوم است

و از سویی دیگر، برخلاف مدرنیسم، بازگشت مستقیم و صریح به تاریخ و سنت را جایز می شمارد

در واقع، سرچشمه ی بسیاری از گرایش های دو دهه ی ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ را در مدرنیسم،

به ویژه در جلوه های نوگرایی پس از جنگ جهانی دوم، می توان یافت

بخش عمده ای از جریان پست مدرنیسم با جنبش احیای اکسپرسیونیسم ارتباط دارد و

بخشی دیگر با عنوان های انتزاع گری جدید و مفهوم گرایی جدید حرکت های

اواخر دهه ی ۱۹۶۰ را از نو زنده می کند

ویژگی های متنوع پست مدرنیسم

به طور کلی پنج ویژگی مرتبط با یکدیگر را می توان در گرایش های متنوع پست مدرن تشخیص داد:

کثرت گرایی، التقاط گرایی، خودآگاهی، متن گرایی، فردگرایی

کثرت گرایی را نه فقط در تمایلات هنری همزمان، بلکه در قالب یک اثر می توان ملاحظه کرد

اغلب هنرمندان دوران پست مدرن مواد و اسلوب ها و روش های غیر متجانس را در آثارشان به کار می برند

این رفتار بیانگر نوعی پراکنده گزینی است که هنرمند مدرنیست به شدت آن را نفی می کرد

نقاش یا مجسمه ساز پست مدرنیست بیشتر با نشانه ها سر و کار دارد

تا با محتوا و از همین رو به دلخواه از نمادهاء اساطیر، تصاویر تاریخی و علائم روزمره بهره می گیرد