فوویسم یا به عبارت دیگر فووها به معنی وحشی ها یا ددگران می باشد
نقاشان و هنرمندان این دوره از رنگ های بسیار تند و خیره کننده و در بسیاری مواقع زننده استفاده می نمودند
این انتخاب آگاهانه به منظور خلق جلوه های تزیینی و حسی و گاها برای خلق کردن فضا به کار می رفت
در گاهی موارد نقاشی های این سبک فاقد اصول پرسپکتیو بود
فوویسم ، این سبک نقاشی اولین تحول هنری قرن بیستم بود
این جنبش یک مکتب متکی بر برنامه ریزی و تئوری نبود
بلکه نتیجه اتحاد و اجتماع تعدادی نقاش بود که دارای انگیزه های مشترک بودند
این شیوه از نقاشی عمر و سابقه کوتاهی داشت
مشخصه آثار فوویسم _ آموزشگاه نقاشی در رسالت
در آثار فوویست ها ، رنگ های شدید و یک پارچه اعوجاج های بی پروا کاملا واضح و آشکار است
همچنین رنگ های قرمز و خاکستری بیشترین استفاده را در این نقاشی ها داشتند
در حقیقت برخورداری از آزادی و تجربه در استفاده از رنگ برای بیان
هیجانات و احساسات درونی هنرمند نقاش از ویژگی های این سبک می باشد
رنگ ها آگاهانه چیدمان میشدند و سنت شکنی و عدم رعایت تنالیته طبیعی رنگ عامدانه بود
و هنرمند خود را در قید و بند دست و پا گیر همیشگی نمی دانست
در این سبک پیروی از سبک نو پای آرت نو و خطوط مواج و زیبای اسلیمی و ختایی
و پیروی از اصول نگارگری ایرانی و هم چنین تاثیر هنر شرق در این آثار در خور توجه می باشد
از جمله این نقاشان هانری ماتیس می باشد که به رهبر این جنبش نیز شناخته شده است
اولین نمایشگاه نقاشی هنرمندان فوویسم در سالن پاییزه 1905 ، جنجال فراوانی بر پا کرد
اما مجدد در سالن مستقلین در سال 1906 میلادی مجددا گرد هم آمدند و در همین نمایشگاه بود که منتقدی عنوان فووها
یا به عبارت دیگر جانوران وحشی را بر آنها گذاشت
این جنبش هنری چند صباحی بیشتر دوام نیاورد
از هنرمندان این سبک می توان به هانری ماتیس ، آندره درن ، ژرژ روئو ، مارکه ، ولامینگ ، ژرژ براک و امیل نولده اشاره کرد